شعر مهدوی

ای سبب گریه‌ی پنهانیم


ای سبب گریه‌ی پنهانیم
من غزلی از شب بارانیم

واژه به واژه سخنم شعر شد
شعر که نه شرح پریشانیم

"اسم تو بردم لبم آتش گرفت"
اسم تو شد رمز مسلمانیم

ذکر تو تسبیح شب و روز من
ای سبب سلسله جنبانیم

مست شدم از قدح چشم تو
کوچه‌نشین از می عرفانیم

من به فدای قد و بالای تو
سرو سهی صولت سلطانیم

"کاش تو هم حال مرا داشتی"
حضرت دلبر، مه پنهانیم

گر که امیدی به شب وصل نیست
"کاش بگیری و بسوزانیم"