الفبای مهدویت

 

خاتم الاوصیا

 

از القاب مشهور حضرت است و آن حضرت خود را به همین لقب شناساند. خادم حضرت عسکری (ع) گفت: داخل شدم بر حضرت صاحب الزمان (ع)، پس به من فرمود: «ای طریف! سندل سرخ برای من بیاور!». آن را برای حضرت آوردم. فرمود: "مرا می‌شناسی؟» گفتم: آری. فرمود:  «من کیستم؟» گفتم تو مولای من و پسر مولای منی!». فرمود: «این را از تو سوال نکردم». گفتم فدای تو شوم، بیان کن برای من آنچه را اراده کردی. فرمود: «منم خاتم الاوصیا! به سبب من، خداوند بلا از اهل من و شیعیان من بر می‌دارد».

«خاتم» به معنای چیزی است که به وسیله‌ی آن، پایان داده می‌شود و نیز به معنی چیزی آمده است که با آن، اوراق و مانند آن را مُهر می‌کنند. در «اقرب الموارد» و «قاموس»، کلمه‌ی خاتم – به کسر تاء و فتح آن – به معنی انگشتر، آخر قوم، عاقبت شیء و غیره آمده است. در مجمع البحرین می‌گوید: «خاتم النبیین» یعنی آخرین پیامبران که پس از وی پیغمبری نخواهد بود.

این که به حضرت مهدی (ع)، «خاتم الاوصیا» و «خاتم الائمه» گویند به این جهت است که او آخرین نفر از سلسله امامان است و پس از او امامی نخواهد بود.

 

منبع: فرهنگ الفبایی مهدویت، خاتم الاوصیا